به گفته وی، نزدیکی تأسیسات صنعتی و شهری به ساحل و شرایط جوی، نابودی اغلب رودخانه‌های محل تکثیر ماهیان در حوزه گیلان را درپی داشته به‌طوری‌که این رودخانه‌ها از شرایط مناسب برای مهاجرت ماهیان استخوانی و غضروفی برخوردار نیستند.
دکتر اسماعیل کهرم، مدرس دانشگاه، در این‌باره به همشهری گفت: دریای مازندران دریای بسته‌ای است که تنها از طریق رود ولگا به آبهای آزاد راه دارد، این در حالی است که پساب‌های صنعتی و صنایع نفتی که در شمال خزر واقع شده‌اند بدون هیچ‌گونه فیلتر یا سیستم تصفیه‌ای وارد آبهای این دریا می‌شودو از سمت جنوب هم، پساب‌های شهری، صنعتی و کشاورزی وارد این پهناب می‌شود.
به گفته این کارشناس محیط‌زیست، گردش آب در دریای مازندران سبب درهم‌آمیختگی این آلودگی‌ها می‌شود، در نتیجه آب سالمی برای زیست و تکثیر آبزیان باقی نمی‌ماند. افزون بر این، گونه‌های مهاجمی چون تاژداران که از آتلانتیک شمالی وارد خزر شده آبزیان را به‌شدت تهدید می‌کند تا آنجا که ماهی کیلکا که خوراک خاویار است در معرض نابودی کامل است.
کهرم با تأکید بر این‌که دریای خزر از نظر میزان آلاینده‌ها به حد اشباع رسیده تصریح کرد: این حجم آلودگی نه‌تنها آبزیان را تهدید می‌کند که حیات جنگل‌های گیلان، مازندران و گلستان را که مرهون این دریاست با خطر جدی مواجه ساخته است.
